ჰუგო – ხანში შესული, მდიდარი, ქვრივი მამაკაცი – რამდენიმე რესტორნის მფლობელი იყო. საკუთარ თავზე ძალიან დიდი წარმოდგენა ჰქონდა – ფიქრობდა, რომ მიუხედავად გამელოტებისა და მოზრდილი მუცლისა, მაინც მიმზიდველი იყო, განსაკუთრებით ახალგაზრდა თანამშრომლებისთვის.
სისტემატურად არ ეჭაჭავებოდა ქალებს, მაგრამ მომენტს არასდროს უშვებდა ხელიდან, რომ თავისთვის ლამაზი ეთქვა. ხშირად უხერხულად ეხვეწებოდა მომუშავე გოგონებს ერთად სადილზე წასვლას.
ალინა, 22 წლის ახალგაზრდა ქალი, რამდენიმე კვირის წინ დასაქმდა, როგორც ჭურჭლის მრეცხავი. მან მძიმე პერიოდი გადაიტანა – მისი პარტნიორი, ელიასი, უბედური შემთხვევის დროს დაიღუპა, როცა ალინა ფეხმძიმე იყო. ახლობლების გარეშე დარჩენილმა, ამ სამსახურს ჩაეჭიდა, რათა შვილისთვის ეზრუნა.
სასაუზმეს ფანჯარაზე „მოვითხოვთ პერსონალს“ წარწერა რომ დაინახა, დაუყოვნებლივ შევიდა და შანსი ითხოვა. ჰუგო, მისმა მორიდებულმა ღიმილმა მოხიბლა და სამსახურში მიიღო.
ცოტა ხანში თანამშრომლებმა გააფრთხილეს:
– ფრთხილად იყავი ჰუგოსთან, ალინა. ქალებთან ფლირტი უყვარს. რამდენიმეს უკვე სადილზეც დაპატიჟა…
მაგრამ ალინა მხოლოდ სამართლიანი შრომით ფულის შოვნას ცდილობდა.
– ვიცი, როგორ დავიცვა თავი, – მშვიდად უპასუხა.
ერთ საღამოს, როცა სახლში მიდიოდა, ჰუგომ მას ვარდით ხელში გადაუღობა გზა.
– იცი, რატომ მიგიღე სამსახურში, ალინა? – ჰკითხა მან უცნაური ღიმილით.
– არა, ბატონო. მეჩქარება…
– არ დამიძახო „ბატონო“. უბრალოდ „ჰუგო“ მითხარი. გთავაზობ სრულად დაფინანსებულ უქმეებს სპაში. შამპანური, მასაჟები, შოპინგი… რას იტყვი?
ალინა დაიბნა, შემდეგ მტკიცედ უპასუხა:
– მე მხოლოდ მუშაობა მსურს. მადლობა, მაგრამ არ ვაგრძელებ.
ჰუგო განრისხდა. მისი ეგო შელახული იყო.
– უბრალო მრეცხავია… როგორ გაბედა უარის თქმა? გაჩვენებ, ვინ ვარ…
რამდენიმე დღის შემდეგ ჰუგომ შეამჩნია, რომ ალინა დიდი ჩანთით დადიოდა და ხშირად შედიოდა გასახდელში. დაეჭვდა.
ერთ დღეს, როცა რესტორანი ხალხით იყო სავსე, ალინამ განაცხადა:
– დღეს ადრე მივდივარ, საქმე მაქვს.
მაგრამ ჰუგომ, სიბრაზისა და შურის ნიაღვარში შეჩერა:
– მოიცადე! რას მალავ ჩანთაში? საკვებს მიაქვთ? ღვინოს?
ყველა ალინას მიაშტერდა. გოგონა შეცბა, ხმა აუკანკალდა:
– უბრალოდ სადილი და ტანსაცმელია…
– მომეცი ეგ! – ხელი წაავლო ჰუგომ, მაგიდაზე დაახეთქა და გახსნა.
საბნის ქვეშ დაახლოებით 6 თვის ჩვილი გოგონა მშვიდად ეძინა. როცა გამოღვიძა, ოდნავ დაიბუტბუტა: – „მა… მა…“
დაისადგურა სრული სიჩუმე. ალინამ ცრემლები ვერ შეიკავა.
– მაპატიეთ… არავინ მყავს. ბაღში ვერ მივიყვან, არ მაქვს ფული. ჩემს თავს ვიტოვებ. შვებულებისას ვაჭმევ. არაფერს ვიპარავდი… უბრალოდ მინდოდა მემუშავა და არ მიმეტოვებინა…
ჰუგოს სახე შეცვალა. ეს სცენა მასში ძველი ტკივილი გამოაღვიძა. მოაგონდა თავისი შვილი, რომელიც მრავალი წლის წინ ავტოავარიაში მეუღლესთან ერთად დაიღუპა.
გულზე მოხვედრილმა, ცრემლებად დაიღვარა. ხმამაღლა ამოთქვა:
– მაპატიე… სიბრაზემ დამაბრმავა. მეც დავკარგე ოჯახი. ფულში დავიმალე. შეცდომა იყო…
ალინამ ოდნავ თავი დაუკრა.
– მესმის. მაგრამ ნუ განმსჯით უსაფუძვლოდ.
ჰუგომ ჩანთა დაუბრუნა და თვალები შეიწმინდა.
– ერთი თვე გადახდილი შვებულება გაქვს. შენი ადგილი აქაა. დაბრუნების შემდეგ კი ანაზღაურებას გაგიზრდი, რომ ბაღში მიყვანა შეგეძლოს.
ალინამ მადლობა გადაუხადა და შვილით ხელში რესტორანი დატოვა.
იმ დღიდან ჰუგო შეიცვალა. შეწყვიტა უგემოვნო ფლირტი და ადამიანურად მოექცა თანამშრომლებს. ზოგჯერ ისევ მოუქნელი იყო, მაგრამ შინაგანად რბილდებოდა.
ნამდვილი სიყვარული? ჯერ ვერ იპოვა. მაგრამ პირველად დიდი ხნის შემდეგ იგრძნო, რომ იმსახურებდა მას.
